Afgelopen weekend hebben wij, Joey en Rick, voor het eerst  deelgenomen aan een indoor skydive wedstrijd tijdens de World Challenge in Bedford. Dit is ons zo goed bevallen dat wij hebben besloten door te gaan als team en in de toekomst aan andere wedstrijden deel te nemen.

Wij willen graag Indoor Skydive Roosendaal bedanken, zij hebben het voor ons mogelijk gemaakt om deel te nemen aan de World Challenge. Ook willen wij de mannen van Thunder ISR bedanken voor de begeleiding tijdens het toernooi en willen wij ze hierbij feliciteren met het mooie resultaat dat zij bereikt hebben. Natuurlijk willen wij ook alle deelnemers aan de Artistic 2-way bedanken voor de geweldige sfeer en de leuke wedstrijd. Wij hopen jullie nog vaak tegen te komen in de toekomst.

Like de Facebook pagina van ISR FreeFly om op de hoogte te blijven van alle ontwikkelingen rondom het team.

ISR FreeFly op de Bedford World Challenge

Woensdag 1 april 2015, 22:55 uur “Rick, ben je nog wakker?”, ik antwoord: “Ja man, zeg het eens.” “Mijn paspoort is verlopen…” zegt Joey, ik dacht meteen dat dit de slechtste 1 april grap ooit
was. De foto die mijn teamgenoot mij daarna stuurde bewees echter het tegendeel. Vervolgens was het lastig in slaap te vallen.

Donderdag 2 april 2015, 03:55 uur “Foto ontvangen.” Het slaperige maar toch stralende gezicht van Joey begroet mij met daarnaast een noodpaspoort. We kunnen toch naar Bedford! En zo begon ons Engelse avontuur.

Vanaf het moment dat Joey mij de foto stuurde tot het moment dat wij bij Bodyflight Bedford aankwamen ging met een vloek en een zucht voorbij. Tijd om de tunnel in Bedford eens te inspecteren, daar kwamen dan ook de eerste zenuwen om de hoek kijken.

Want nu wordt het echt, we gaan echt deelnemen aan een wedstrijd en niet zomaar een wedstrijd: “de World Challenge in Bedford.” Dit jaar het 10-jarig jubileum dus er werd nog groter uitgepakt dan ooit te voren. Nu organiseert Indoor Skydive Roosendaal de afgelopen 5 jaar de ISR GP, maar deze wedstrijd is toch op een andere schaal. Teams van over de hele wereld nemen deel en ineens kom je skydivers tegen die je voorheen alleen nog maar in YouTube-filmpjes gezien had.

Het meest imponerende gedeelte moest echter nog komen… de tunnel. In de afgelopen jaren hebben wij al de nodige tunnels gezien, maar verhalen over de grootte van de windstroom en het effect van wind die aangezogen wordt doen toch wat met je. De eerste indruk bevestigd wat wij gehoord hadden, in een oude silo is een vliegkamer te vinden. Kijk je in deze vliegkamer naar boven dan zie je een aantal propellers draaien, het eerste opvallende detail. Daarnaast zie je dat de vliegkamer maar een aantal ruiten telt en verder uit een witte wand bestaat, heel anders dan wij in Roosendaal gewend zijn.

Wat het voor het vliegen zou betekenen, zouden we pas later op de dag merken. Wij hadden ervoor gekozen onze warm-up sessie laat op de dag te plannen. Na een nacht met weinig uren slaap hadden we gepland dit overdag in te halen. Op de weg naar buiten komen wij al een aantal bekenden tegen.

“Hadden jullie geen trainingstijd? De meeste teams hebben hier toch behoorlijk wat getraind.” Dat is wat we vervolgens toch wel vaak te horen kregen. Noem het onervarenheid, maar wij hadden gedacht dat we warm-up tijd voldoende zou zijn om aan de tunnel te werken.

Daar kwamen we binnen de eerste seconden van onze warm-up sessie op terug. Eerder die dag hadden we namelijk gehoord dat de tunnel in Bedford “maar iets harder waait dan in Roosendaal”. Nadat zowel Joey en ik kennis hadden gemaakt met het topnet in de eerste 3 seconden vroegen we toch vriendelijk of de tunnel wat zachter kon. Uiteindelijk hebben wij deze zachte windsnelheid de hele wedstrijd aangehouden.

Dit zorgde toch voor wat extra zenuwen op de eerste wedstrijd dag, naast het feit dat we een snelheidsronde en vrije routine hadden geoefend in een tunnel die toch een stuk kleiner was. Laat staan dat het in de tunnel in Roosendaal onderin harder waait en in de tunnel in Bedford bovenin de tunnel.

De eerste ronde brak aan… de vrije routine. In dit onderdeel bepaald ieder team zelf wat zij willen laten zien. Dit is niet iets wat je van de een op de andere dag bedenkt. Sterker nog voor ons was het zo dat wij 4 maanden voor de wedstrijd begonnen zijn aan deze kuur. En daar sta je dan! 4 maanden later heb je 1 minuut de tijd om te laten zien wat jouw vliegniveau is. Joey gaat, wit als een vaatdoek, in de deur staan en geeft een knikje. Ik, ademhaling en hartslag duidelijk niet onder controle, geef een knikje terug. Daar gaan we!

1 minuut later staan we beiden weer met beide benen op de grond, het ging goed! We zijn erbij! En het was gaaf!! 2 colaatjes en een paar happen van een broodje verder was de rust enigszins weder gekeerd. Toch bedachten wij het een en ander wat beter moest in de volgende ronde. Gelukkig mocht de vrije routine nog 2 keer, maar eerst de aandacht richten op de volgende ronde: Vertical Formation.

Vergelijkbaar met het formatiespringen wat wij regelmatig zien in Roosendaal, moesten Joey en ik nu ook figuren maken. Alleen in ons geval met zijn 2-en in plaats van 4 en wij moesten dit head-up en head-down doen. Dit was het onderdeel waar wij tijdens onze voorbereiding het minste aandacht aan konden besteden. Daarom ook een teleurstellend resultaat: 4 punten. Een straatlengte achterstand op het volgende team.

Tijd om daar lang bij stil te staan hadden we echter niet, want de eerste speed round volgde kort daarna. Het onderdeel waar wij ons initieel op wilden richten. Het onderdeel waar we ook het langst voor getraind hadden. En toch ging deze ronde niet vlekkeloos. Onze voorbereiding op dit onderdeel bestond voornamelijk uit het analyseren van beschikbaar gestelde video’s en deze vervolgens in Roosendaal te oefenen. Door gebrek aan ervaring maakten wij in deze ronde een aantal stomme fouten, waardoor we een redelijk lage klassering bereikte.

Op deze eerste wedstrijddag ging het verder niet vlekkeloos, in de daaropvolgende vrije routine hadden we halverwege een brainlock, waardoor we maar weinig punten scoorden. Het formatie skydiven ging echter al wat beter, we maakten hiermee een kleine inhaalslag op de rest van het veld.

Gelukkig waren tijdens deze laatste ronde een aantal collega instructeurs en receptionisten aanwezig om ons aan te moedigen. Om deze stressvolle wedstrijddag, waar een aantal fouten gemaakt werden, toch tot een positief einde te brengen zijn we gezellig met zijn allen uit eten gegaan. We hadden even tijd om te bezinnen en hoefden de volgende dag pas weer om 13.00 uur te beginnen. Nog 2 speed rounds, 1 free round en 1 formation round te gaan.

Wat meteen duidelijk werd toen we klaar mochten gaan staan voor de volgende ronde was dat de zenuwen minder aanwezig waren dan de dag daarvoor. Dit leverde ook meteen een mooi resultaat op! In de 2^de speed round waren wij 6^de, met maar 2 busts.

De volgende formatie ronde ging duidelijk beter dan de eerste dag, 14 punten tegenover de 4 punten van de eerste ronde. De afsluitende speed round ging redelijk, het lastige hierin was dat de bottom loop 360 in de draw zat. Hier hebben wij vaak problemen mee omdat wij onze 360 allebei een andere kant op draaien.

De laatste vrije routine was nog een verhaal apart. Hij begon redelijk, wij misten de eerste grip in een linked entry, het middelste gedeelte ging prima en de exit ging beter dan ooit te voren! Enige probleem was dat er een fotograaf in de deur opening zat op het moment dat wij de tunnel uit vlogen. Nu hadden wij nadat we in botsing kwamen met de fotograaf nergens last van, maar de scheur boven de wenkbrauw van de fotograaf bewees toch dat hij er wel wat aan over gehouden had.

Buiten het feit dat we er een mooi verhaal aan over houden mogen wij terug kijken op een mooie wedstrijd. Wij hebben ontzettend veel geleerd, zowel door de aanwezigheid van onze collega’s van Thunder ISR die veel meer ervaring hebben met dit soort wedstrijden, als door de andere deelnemers en juryleden in de freefly categorie.

De sfeer was overweldigend goed, al onze tegenstanders hadden een bijzonder openhouding waardoor het naast de wedstrijdspanning toch overwegend heel gezellig was. Dit was zeker te merken tijdens het afsluitende feest!

Wij willen onze tegenstanders nogmaals bedanken en hopen dat wij ze vaker tegen gaan komen. Natuurlijk een groot dankwoord voor onze collega’s van Indoor Skydive Roosendaal. Niet alleen voor de support tijdens de wedstrijd, maar zeker voor de steun in de aanloop naar de wedstrijd. De mannen van Thunder ISR worden ook bedankt, zij hebben ons tijdens de wedstrijd wegwijs gemaakt. And last but not least, een bedankje voor onze meereizende supporters Brett en Fay.

Benieuwd naar het verhaal van Thunder ISR? Lees het hier.